ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ

•     Ο Χαλίλ από την Τουρκία έχει κομμένα τα δάχτυλα του δεξιού χεριού (ο αντίχειρας και ο δείκτης όχι εντελώς) και είναι ο πιο επιμελής εκπαιδευόμενος... ο μοναδικός που γράφει διαρκώς μέσα στο μάθημα κρατώντας με αξιοπρέπεια το μολύβι και τον έβλεπα να βγάζει από την τσέπη του ένα μικρό κομμάτι γομολάστιχας (όσο ο κόκκος μιας φακής) και να προσπαθεί να διορθώσει τις σημειώσεις του, σβήνοντας με δυσκολία... πίστευα ότι τον βόλευε αλλά όταν μια μέρα τον ρώτησα, μου είπε ότι δεν είχε άλλη... αμέσως διέκοψα το μάθημα, πήγα στο γραφείο μου έκοψα στη μέση τη “διευθυντική” γομολάστιχά μου και του την έδωσα... αυτό το φωτεινό χαμόγελο ικανοποίησης του Χαλίλ, δε θα το ξεχάσω ποτέ... είναι ένα απ’ αυτά που μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω... όσο κι αν νιώθω κουρασμένος...
• Ο Αντέμ από την Αλβανία, ζήτησε μια μέρα να αλλάξουμε αίθουσα κι εγώ γνωρίζοντας ότι μπορεί να έχουν κάτι ύποπτο στο μυαλό τους αρνήθηκα... δεν είπε τίποτε... την άλλη μέρα όμως “μ’ έτρωγε” αυτή η άρνησή μου και τον ρώτησα γιατί ήθελε να αλλάξει αίθουσα... “επειδή κύριε στην άλλη πτέρυγα βλέπουμε τη φύση, ενώ εδώ βλέπουμε πάλι το προαύλιο της φυλακής” μου απάντησε... με δυσκολία κρατήθηκα να μη δακρύσω και ζητώντας συγνώμη, τους μετέφερα εκείνη τη στιγμή, στην αίθουσα που απ’ το παράθυρο βλέπαμε τα βουνά...
• Ο Χασάν από τη Συρία έχει μόνιμα τα υπέροχα γαλάζια μάτια του μελαγχολικά, γιατί σκότωσαν στον πόλεμο τους δικούς του... αλλά τον έβλεπα να τα ανοιγοκλείνει διαρκώς και τον ρώτησα μήπως δεν βλέπει καλά... “δεν μπορώ να συνηθίσω να βλέπω μακριά, στα κελιά και στο προαύλιο οι αποστάσεις είναι μικρές” μου απάντησε... δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι ένα βασικό συστατικό της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ είναι να “βλέπει κανείς μακριά”...