ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ (3)

Η  περίοδος  που δεν είχαμε καθηγητές στο Σχολείο ήταν κουραστική αλλά η καλύτερη της  καριέρας μου.  Πιστεύω ότι μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία μεταλαμπαδεύτηκε το μήνυμα της αδελφοσύνης  των λαών…  πιστεύω ότι άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο νιώσαμε ότι η έννοια ρατσισμός ήταν ανύπαρκτη στον κόσμο που βιώναμε μέσα στο σχολείο… Τούρκοι, Άραβες, Αφγανοί, Αφρικανοί και Βαλκάνιοι (Ρουμάνοι, Αλβανοί, Έλληνες), λειτουργήσαμε αρμονικά και ειρηνικά…  με σεβασμό και αλληλεγγύη σαν μια ομάδα… ένιωσα πλέρια την αγάπη και την εκτίμηση όλων των μαθητών μου…

Τώρα που έχουν έλθει οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί μου λείπει αυτό το μάθημα κατά τη διάρκεια του οποίου  δεν καταλάβαινα πώς περνούσε η ώρα… ώσπου την τελευταία μέρα του Μάη,  ένας  τούρκος μαθητής, μου έφερε το καραβάκι που το έφτιαξε στο κελί του και το ονόμασε «Ναζίμ» καθώς ήξερε ότι ο Ναζίμ Χικμέτ είναι από τους πιο αγαπημένους μου ποιητές…  στην αρχή νόμισα ότι το έφερε για να το στείλουμε στην έκθεση του Υπουργείου Δικαιοσύνης αλλά αυτός είπε ότι είναι δώρο προσωπικά για μένα… για την έκθεση θα φτιάξει άλλο… αγκαλιαστήκαμε και τον ευχαρίστησα μέσα απ’ την καρδιά μου…  η προπαγάνδα των πολιτικών που θέλει να σπείρει  μίσος-έχθρα και διχόνοια ανάμεσα στον τουρκικό και τον ελληνικό λαό δεν έχει καμία ελπίδα στο σχολείο μας…